Çocuk ve evcil hayvan - San ve Kedi
Eğer bebeğiniz doğmadan önce evinizin içinde sizinle yaşayan bir evcil hayvanınız varsa bu bebek için normal bir durum, ailenin fertlerinden biri ve alışması gayet kolay.. Ancaaaak bizim yaptığımız gibi çocuğunuz 3,5 yaşındayken eve bir kedinin gelmesi.. Biraz ikinci çocuk, kardeş gelmesi gibi birşey oluyor.
Köpek insanı olan ben, yolda birinin kucağında yada bir evde kedi görüpte ona dokunmadan yaşayan 35 yaşına kadar hiç bir kediye 1 metreden fazla yaklaşmamış ve sevmemiş biri için bile bir milat tabi kedi sahibi olmak. Eşimin aşırı hayvan sevgisiyle aşırı titizliği birleşince eve köpek yerine kedi alalım fikri ortaya çıktı. Uzun bir süre geldik gittik baktık araştırdık.. ama yok ben elleyemiyorum bile. Barınaklara gittik, kedi köpek otellerine gittik ben hep mesafemi korudum. Olmayacak bu iş dedim, istemiyorum dedim, kedi kim ben kim dedim. Ama nolduysa bir gün oğlumla beraber bir arkadaşının pet shopuna gelen minicik bir yavruyu görmemizle herşey değişti. 2 aylık bile olmayan bu minik British Shorthair kediyi görünce San hemen kucağına almak istedi. Ben yanında ve temkinli bir şekilde beklerken "anne sen de al dedi" ve biz sadece kucağımıza değil evimize kadar aldık o minik kediyi. Pet shop dediysem, satın almadık, eşimin arkadaşının bir tanıdığı yavrulamış ama o kedi satmıyormuş bize hediye etti.
Yan fotoğrafta San'ın onu nasıl sevgiyle kucakladığı asla boğma niyetiyle (!!) tutmadığını görebilirsiniz:))
Peki eve geldik ne oldu?
- San (3,5 yaşında) onu oyun sandı, topla oynar gibi oynadı.
-Evimizde sürekli uyuyan bir bebek kedi varken onunla sürekli oynamak isteyen oğlumuz, rahatsızlık verircesine uyandırdı, oynadı. Biz ise endişeli, "yapma oğlum, yavaş oğlum" demekten sıkıldık, yorulduk.
-Kedi bu, eğitimi doğuştan, çişini kakasını kumuna yapıyor, mamasını gidip kendi yiyor. Ama gel gelelim bize eziyet omaya başladı sürekli oğlumuzu takip etmek zorunda olmak, ikisini bir odada yalnız bırakamamak
-Kedi bu evet, hiç birşey istemiyor senden, gezdirmek, tasmalamak lüzumsuz, ama o bir yavru biraz sıcaklık arıyor, annesini özlüyor, yanımızda uyumak istiyor. Kucağımıza aldığımız an San uçarak geliyor onu elimizden alıyor. (Bir kere daha kardeş istememe fikrim ispatlanmış oldu bu hareketleriyle)
Şu fotoğrafta ki gibi bakıyor size miii miii miiiiv şeklinde al beni sev diyor. Büyüyünce geçicekmiş bu halleri diyorlar, tam tersi sevdirmeyecek kendini diyorlar. Ama San?? Ben çaresiz bir şekilde eşime biz hazır değiliz kediye sen bunu geri götür yazık olmasın dedim. Ben sürekli oğluma "yapma" demek istemiyorum bu çok sağlıksız dedim. Eşimde yoruldu bende..
Bir gün ikisi yalnız kalmış bizim odada bir taaaak sesi ben sanıyorum eşim yanlarında o sanıyor ben yanlarında, kapıyı bir açtım ki o da ne? San kediyi top gibi havaya fırlatıyor, o minicik yavrunun kafası yere çarpıyor, San alıyor bir daha havaya fırlatıyor tutamıyor tabi kedi yine yere.. O sahneyi hiç unutamıyorum. Odaya girip çığlık atmışım, eşim koştu ve hemen San'ı kucaklayıp çıkardı ben de kediye sarıldım, yere oturdum inceliyorum bi yerinde birşey var mı diye? Ve o gün geri götürmeye karar verdik, hemen veterinere götürdü eşim kediyi. Baktılar bir şeyi yokmuş bende Sanla konuştum.
Bak oğlum o çok minik, sen onu havaya atıp tutamadığında başını çarpmış şimdi çok hasta olmuş o yüzden doktorda kalıcak biraz dedim. Cevap: annesi yok mu onun?
Yok oğlum onun annesi babası yok, biz aldık sahiplendik onu dedim ve bir anda San ağlamaya başladı. Neden annesi yoklar, vay efendim nasıl olurmuş babası yokmuş? geceleri onu kim uyutuyomuşlar... Pişman oldum söylediğime ama uzun uzun konuştuk detaylı detaylı anlattım, kedileri ve insanlardan farklarını.. Konuşamayacağını, bize derdini anlatamayacağını.. herşeyi..
Kedi geldiğinde San uyumuştu, sabah uyanıp onu gördüğünde kucağına aldı, onunla biraz konuştu bizde odanın kapısından izledik.. "artık senin ailen biziz, anneni özlersen bana sarılabilirsin" dedi. Kedi kaldı..
Bu arada adı POSA.. San koydu.. Sanırım benim telefonla konuşurken "San posasını çıkardı hayvanın" cümlemi duymuş olacak ki.. Ne olsun adı dediğimizde bize Posa olsun dedi. Bence cuk oturdu:)
Köpek insanı olan ben, yolda birinin kucağında yada bir evde kedi görüpte ona dokunmadan yaşayan 35 yaşına kadar hiç bir kediye 1 metreden fazla yaklaşmamış ve sevmemiş biri için bile bir milat tabi kedi sahibi olmak. Eşimin aşırı hayvan sevgisiyle aşırı titizliği birleşince eve köpek yerine kedi alalım fikri ortaya çıktı. Uzun bir süre geldik gittik baktık araştırdık.. ama yok ben elleyemiyorum bile. Barınaklara gittik, kedi köpek otellerine gittik ben hep mesafemi korudum. Olmayacak bu iş dedim, istemiyorum dedim, kedi kim ben kim dedim. Ama nolduysa bir gün oğlumla beraber bir arkadaşının pet shopuna gelen minicik bir yavruyu görmemizle herşey değişti. 2 aylık bile olmayan bu minik British Shorthair kediyi görünce San hemen kucağına almak istedi. Ben yanında ve temkinli bir şekilde beklerken "anne sen de al dedi" ve biz sadece kucağımıza değil evimize kadar aldık o minik kediyi. Pet shop dediysem, satın almadık, eşimin arkadaşının bir tanıdığı yavrulamış ama o kedi satmıyormuş bize hediye etti.Yan fotoğrafta San'ın onu nasıl sevgiyle kucakladığı asla boğma niyetiyle (!!) tutmadığını görebilirsiniz:))
Peki eve geldik ne oldu?
-Evimizde sürekli uyuyan bir bebek kedi varken onunla sürekli oynamak isteyen oğlumuz, rahatsızlık verircesine uyandırdı, oynadı. Biz ise endişeli, "yapma oğlum, yavaş oğlum" demekten sıkıldık, yorulduk.
-Kedi bu, eğitimi doğuştan, çişini kakasını kumuna yapıyor, mamasını gidip kendi yiyor. Ama gel gelelim bize eziyet omaya başladı sürekli oğlumuzu takip etmek zorunda olmak, ikisini bir odada yalnız bırakamamak
-Kedi bu evet, hiç birşey istemiyor senden, gezdirmek, tasmalamak lüzumsuz, ama o bir yavru biraz sıcaklık arıyor, annesini özlüyor, yanımızda uyumak istiyor. Kucağımıza aldığımız an San uçarak geliyor onu elimizden alıyor. (Bir kere daha kardeş istememe fikrim ispatlanmış oldu bu hareketleriyle)
Şu fotoğrafta ki gibi bakıyor size miii miii miiiiv şeklinde al beni sev diyor. Büyüyünce geçicekmiş bu halleri diyorlar, tam tersi sevdirmeyecek kendini diyorlar. Ama San?? Ben çaresiz bir şekilde eşime biz hazır değiliz kediye sen bunu geri götür yazık olmasın dedim. Ben sürekli oğluma "yapma" demek istemiyorum bu çok sağlıksız dedim. Eşimde yoruldu bende..
Bir gün ikisi yalnız kalmış bizim odada bir taaaak sesi ben sanıyorum eşim yanlarında o sanıyor ben yanlarında, kapıyı bir açtım ki o da ne? San kediyi top gibi havaya fırlatıyor, o minicik yavrunun kafası yere çarpıyor, San alıyor bir daha havaya fırlatıyor tutamıyor tabi kedi yine yere.. O sahneyi hiç unutamıyorum. Odaya girip çığlık atmışım, eşim koştu ve hemen San'ı kucaklayıp çıkardı ben de kediye sarıldım, yere oturdum inceliyorum bi yerinde birşey var mı diye? Ve o gün geri götürmeye karar verdik, hemen veterinere götürdü eşim kediyi. Baktılar bir şeyi yokmuş bende Sanla konuştum.
Bak oğlum o çok minik, sen onu havaya atıp tutamadığında başını çarpmış şimdi çok hasta olmuş o yüzden doktorda kalıcak biraz dedim. Cevap: annesi yok mu onun?
Yok oğlum onun annesi babası yok, biz aldık sahiplendik onu dedim ve bir anda San ağlamaya başladı. Neden annesi yoklar, vay efendim nasıl olurmuş babası yokmuş? geceleri onu kim uyutuyomuşlar... Pişman oldum söylediğime ama uzun uzun konuştuk detaylı detaylı anlattım, kedileri ve insanlardan farklarını.. Konuşamayacağını, bize derdini anlatamayacağını.. herşeyi..
Kedi geldiğinde San uyumuştu, sabah uyanıp onu gördüğünde kucağına aldı, onunla biraz konuştu bizde odanın kapısından izledik.. "artık senin ailen biziz, anneni özlersen bana sarılabilirsin" dedi. Kedi kaldı..Bu arada adı POSA.. San koydu.. Sanırım benim telefonla konuşurken "San posasını çıkardı hayvanın" cümlemi duymuş olacak ki.. Ne olsun adı dediğimizde bize Posa olsun dedi. Bence cuk oturdu:)
Yorumlar
Yorum Gönder